زهـرا نفـس نفـس زدنت می‌کـشد مرا            این راز داری حـسـنـت می‌کـشـد مرا
زهـرا خودت بگـو چه کـنم با نبود تو            حـیـدر فـدای چـهـرۀ زرد و کـبـود تو

چشم و چراغ خانۀ کم سوی من! مرو            از من گذشته؛ محض رضای حسن مرو
جای غـلاف مـانـده سر بـازویت ولی            فـریـاد مـی‌زدی که فـدای ســر عـلـی
ای کـشتی نجات عـلی، رو گرفته‌ای؟            من مُرده‌ام مگر، که تو پهلو گرفته‌ای
ای سربلند ها همه پیش تو سر به زیر            پیش حسین دست به پهلوی خود مگیر
مویت در این سه ماه حسابی سپید شد            مـحـسن مـیـان شـعـلۀ آتـش شهـیـد شد
عمرم پس از تو، فاطمه جان! می‌شود تباه            در هر نـماز مـرگ مرا از خدا بخواه
دنـیا بـدون نـور تو تـار است فـاطـمه            کـار عـلی بـدون تو زار است فاطـمه
بعد از تو روزگار حسن تیره می‌شود            وقتی به خاکِ چـادر تو خیره می‌شود
بـاور نـمی‌کـنم که نـهـانـی و بـی‌صـدا            با دست های خویش کفن می‌کنم تو را
آن روزهای خاطره انگـیزِ ما گـذشت            زهرا ببین که بعد تو بر من چه‌ها گذشت
بعد از تو خنده‌های علی را کسی ندید            چون موی تو محاسن من نیز شد سفید
بعد از تو چاه محرم غم‌های حیدر است            هر شب که بی‌تو می‌گذرد صبح محشر است
سر می‌کـنم بـدون تو با آهِ سیـنه سوز            شرمنده‌ام که بی‌تو نفس می‌کشم هنوز